Σε 830.000 υπολογίζεται ο αριθμός των παιδιών που χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους σε διάφορα δυστυχήματα, αναφέρει έκθεση του ΟΗΕ που συντάχθηκε σε συνεργασία με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας και την Unicef.
Τα συνηθέστερα από τα ατυχήματα αυτά που στοιχίζουν κάθε χρόνο τη ζωή παιδιών από 0 έως 19 ετών είναι τα τροχαία (260.000 θάνατοι), οι πνιγμοί (175.000), τα εγκαύματα (96.000), οι πτώσεις (τουλάχιστον 46.000) και οι δηλητηριάσεις (τουλάχιστον 45.000), διευκρινίζει η έκθεση.
Όπως επισημαίνει το σχετικό ντοκουμέντο κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, από την ηλικία των 9 ετών, τα δυστυχήματα αναδεικνύονται σε πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας, ξεπερνώντας σε συχνότητα τις μολυσματικές ασθένειες, τον υποσιτισμό, ακόμα και τους πολέμους.
Για την έκθεση συνεργάστηκαν 200 εμπειρογνώμονες απ όλον τον κόσμο αναδεικνύοντας το πρόβλημα και καταλήγοντας στην ανάγκη λήψης μέτρων για την προστασία των παιδιών.
Ωστόσο, ο κοινωνικός παράγοντας αποδεικνύεται καθοριστικός. «Είτε πρόκειται για πλούσιες χώρες είτε για αναπτυσσόμενες, τα παιδιά που ανήκουν σε μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα διατρέχουν μεγαλύτερους κινδύνους να πέσουν θύματα δυστυχημάτων», διευκρινίζει η Μάρτζι Πίντεν, εκπρόσωπος του ΠΟΥ: Το 95% των θυμάτων καταγράφονται σε φτωχές ή αναπτυσσόμενες χώρες.
Ειδικά στη Μαύρη Ήπειρο η έκταση, που έχει λάβει στις ημέρες μας ο θάνατος παιδιών από λογής-λογής ατυχήματα, παρουσιάζεται, πλέον, 10πλάσια του μέσου όρου προηγμένων κρατών του υπολοίπου κόσμου, όπως η Ολλανδία, η Αυστραλία ή η Νέα Ζηλανδία, το Βέλγιο και η Σουηδία. Σε χώρες όπως οι προηγούμενες η παιδική θνησιμότητα από ατύχημα είναι πολύ περιορισμένη. Από ποσοτική πλευρά, σχεδόν το 95% της παιδικής θνησιμότητας από ατύχημα καταγράφεται επίσης στην Αφρική.
Στις προηγμένες χώρες στα φτωχά κοινωνικά στρώματα η αναλογία των θανατηφόρων ατυχημάτων με παιδιά είναι συντριπτικά ανώτερη των αντίστοιχων συμβάντων, που αφορούν παιδιά εύπορων οικογενειών.
Ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, από δυστυχήματα με αυτοκίνητα σκοτώνονται, βασικά, οκτώ χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο, όπως αναφέρεται στην ξεχωριστή έκθεση του Κέντρου Πρόληψης και Πρόληψης ασθενειών.
Γενικά, σε όλον τον κόσμο 260 χιλιάδες παιδιά χάνουν τη ζωή τους από ένα αυτοκίνητο, ενώ περίπου 10 εκατομμύρια τραυματίζονται. Έπονται, κατά σειράν πυκνότητας, πνιγμοί, εγκαύματα, πτώσεις, αθέλητες δηλητηριάσεις.
Όμως περίπου οι μισοί από τους θανάτους αυτούς μπορεί να είχαν προληφθεί: με την πλέον συστηματική χρήση ζωνών ασφάλειας, την κάλυψη όλων των «ανοικτών» χώρων, των υπαίθριων πισίνων, των πηγαδιών που βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τους παιδότοπους, καθώς επίσης και τα φράγματα κοντά σε κατασκευαζόμενους αυτοκινητόδρομους, όλα αυτά αποτελούν τις καλύτερες θεραπείες, ώστε να μεγιστοποιηθεί η παιδική ασφάλεια, συμφωνούν η υπηρεσία του ΟΗΕ για την Παιδική Ηλικία και ο ΠΟΥ.
Γενικά, εξάλλου, «τα φτωχά παιδιά δεν μοιράστηκαν τα κέρδη των παιδιών, που ζουν σε πλούσια κράτη», σχολίασε από την πλευρά της η εμπειρογνώμονας σε θέματα παιδικής υγείας, Ελίζαμπεθ Τάουνερ, συνεργάτης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αγγλίας. «Αυτή η κοινωνική αδικία ασφαλώς πρέπει να θεραπευθεί» πρόσθεσε. Η συνεργάτης του ΠΟΥ Ετιέν Κρουγκ παρατηρεί ότι τυχόν δυστύχημα συνεπάγεται τη «βύθιση» μιας φτωχής οικογένειας σε ένα ακόμα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, αλλά και την αναπαραγωγή ενός (φαύλου) «κύκλου της φτώχειας».
«Κάθε ανάπηρος επιβαρύνει για πολύ καιρό τα δημόσια οικονομικά», διαπιστώνει η ίδια και προτείνει ταυτοχρόνως την εντατικοποίηση των μέτρων πρόληψης, από όλους τους συναρμόδιους φορείς.
Τα συνηθέστερα από τα ατυχήματα αυτά που στοιχίζουν κάθε χρόνο τη ζωή παιδιών από 0 έως 19 ετών είναι τα τροχαία (260.000 θάνατοι), οι πνιγμοί (175.000), τα εγκαύματα (96.000), οι πτώσεις (τουλάχιστον 46.000) και οι δηλητηριάσεις (τουλάχιστον 45.000), διευκρινίζει η έκθεση.
Όπως επισημαίνει το σχετικό ντοκουμέντο κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου, από την ηλικία των 9 ετών, τα δυστυχήματα αναδεικνύονται σε πρώτη αιτία παιδικής θνησιμότητας, ξεπερνώντας σε συχνότητα τις μολυσματικές ασθένειες, τον υποσιτισμό, ακόμα και τους πολέμους.
Για την έκθεση συνεργάστηκαν 200 εμπειρογνώμονες απ όλον τον κόσμο αναδεικνύοντας το πρόβλημα και καταλήγοντας στην ανάγκη λήψης μέτρων για την προστασία των παιδιών.
Ωστόσο, ο κοινωνικός παράγοντας αποδεικνύεται καθοριστικός. «Είτε πρόκειται για πλούσιες χώρες είτε για αναπτυσσόμενες, τα παιδιά που ανήκουν σε μη προνομιούχα κοινωνικά στρώματα διατρέχουν μεγαλύτερους κινδύνους να πέσουν θύματα δυστυχημάτων», διευκρινίζει η Μάρτζι Πίντεν, εκπρόσωπος του ΠΟΥ: Το 95% των θυμάτων καταγράφονται σε φτωχές ή αναπτυσσόμενες χώρες.
Ειδικά στη Μαύρη Ήπειρο η έκταση, που έχει λάβει στις ημέρες μας ο θάνατος παιδιών από λογής-λογής ατυχήματα, παρουσιάζεται, πλέον, 10πλάσια του μέσου όρου προηγμένων κρατών του υπολοίπου κόσμου, όπως η Ολλανδία, η Αυστραλία ή η Νέα Ζηλανδία, το Βέλγιο και η Σουηδία. Σε χώρες όπως οι προηγούμενες η παιδική θνησιμότητα από ατύχημα είναι πολύ περιορισμένη. Από ποσοτική πλευρά, σχεδόν το 95% της παιδικής θνησιμότητας από ατύχημα καταγράφεται επίσης στην Αφρική.
Στις προηγμένες χώρες στα φτωχά κοινωνικά στρώματα η αναλογία των θανατηφόρων ατυχημάτων με παιδιά είναι συντριπτικά ανώτερη των αντίστοιχων συμβάντων, που αφορούν παιδιά εύπορων οικογενειών.
Ειδικά στις Ηνωμένες Πολιτείες, από δυστυχήματα με αυτοκίνητα σκοτώνονται, βασικά, οκτώ χιλιάδες παιδιά κάθε χρόνο, όπως αναφέρεται στην ξεχωριστή έκθεση του Κέντρου Πρόληψης και Πρόληψης ασθενειών.
Γενικά, σε όλον τον κόσμο 260 χιλιάδες παιδιά χάνουν τη ζωή τους από ένα αυτοκίνητο, ενώ περίπου 10 εκατομμύρια τραυματίζονται. Έπονται, κατά σειράν πυκνότητας, πνιγμοί, εγκαύματα, πτώσεις, αθέλητες δηλητηριάσεις.
Όμως περίπου οι μισοί από τους θανάτους αυτούς μπορεί να είχαν προληφθεί: με την πλέον συστηματική χρήση ζωνών ασφάλειας, την κάλυψη όλων των «ανοικτών» χώρων, των υπαίθριων πισίνων, των πηγαδιών που βρίσκονται σε μικρή απόσταση από τους παιδότοπους, καθώς επίσης και τα φράγματα κοντά σε κατασκευαζόμενους αυτοκινητόδρομους, όλα αυτά αποτελούν τις καλύτερες θεραπείες, ώστε να μεγιστοποιηθεί η παιδική ασφάλεια, συμφωνούν η υπηρεσία του ΟΗΕ για την Παιδική Ηλικία και ο ΠΟΥ.
Γενικά, εξάλλου, «τα φτωχά παιδιά δεν μοιράστηκαν τα κέρδη των παιδιών, που ζουν σε πλούσια κράτη», σχολίασε από την πλευρά της η εμπειρογνώμονας σε θέματα παιδικής υγείας, Ελίζαμπεθ Τάουνερ, συνεργάτης του Πανεπιστημίου Δυτικής Αγγλίας. «Αυτή η κοινωνική αδικία ασφαλώς πρέπει να θεραπευθεί» πρόσθεσε. Η συνεργάτης του ΠΟΥ Ετιέν Κρουγκ παρατηρεί ότι τυχόν δυστύχημα συνεπάγεται τη «βύθιση» μιας φτωχής οικογένειας σε ένα ακόμα χαμηλότερο βιοτικό επίπεδο, αλλά και την αναπαραγωγή ενός (φαύλου) «κύκλου της φτώχειας».
«Κάθε ανάπηρος επιβαρύνει για πολύ καιρό τα δημόσια οικονομικά», διαπιστώνει η ίδια και προτείνει ταυτοχρόνως την εντατικοποίηση των μέτρων πρόληψης, από όλους τους συναρμόδιους φορείς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου