Νο 1. Ο Νονός (The Godfather) (1972)
Σκηνοθέτης: Francis Ford Coppola
Ένας γάμος. Το κεφάλι ενός αλόγου. Ένα όπλο στην τουαλέτα ενός εστιατορίου. Σικελία. Κι άλλος γάμος. Μια βόμβα σε αυτοκίνητο. Ένας τηλεφωνικός θάλαμος. Πορτοκαλόφλουδα. Μία βάπτιση. Μία κλειστή πόρτα.
No 2. Οι κυνηγοί της χαμένης Κιβωτού (Raiders of the Lost Ark) (1981)
Σκηνοθέτης: Steven Spielberg
Τα Σαγόνια του Καρχαρία και η Λίστα του Σίντλερ συνήθως συγκεντρώνουν περισσότερους βαθμούς. Ωστόσο, φέτος, ο θρυλικός Ιντιάνα φαίνεται ότι άνοιξε περισσότερες ορέξεις. Και πολύ σωστά, μάλιστα. Αφού καμία άλλη περιπέτεια δεν είναι τόσο αποτελεσματικά διασκεδαστική όσο η επιτυχία της τριανδρίας Steven Spielberg, George Lucas και Harrison Ford.
Nο 3. Ο Πόλεμος των Άστρων Επεισόδιο V: Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται (Star Wars Episode V: The Empire Strikes Back) (1980)
Σκηνοθέτης: Irvin Kershner
Συνήθως περιμένουμε μια πιο σκοτεινή εκδοχή στη συνέχεια μιας ταινίας. Ρίξτε το φταίξιμο όμως στο "Η Αυτοκρατορία Αντεπιτίθεται". Ταινία που ευχαρίστησε το κοινό και τόλμησε να τελειώσει με ένα καταπληκτικό διπλό χτύπημα («Είμαι ο πατέρας σου»; «Σ' αγαπώ»/ «Το ξέρω»). Ωστόσο, μην ξεχνάτε ότι έχει και την αστεία πλευρά του, αφού οι καλύτερες στιγμές δράσεις διαδραματίζονται σε ένα διαστημόπλοιο που συνεχώς χαλάει...
Νο 4. Η Τελευταία Έξοδος Ρίτα Χέιγουορθ (The Shawshank Redmption) (1994)
Σκηνοθέτης: Frank Darabont
Το αγαπημένο του αιώνιου αναγνώστη. Το Shawshank κρατάει αναμφίβολα τον ηχηρό συναισθηματικό παλμό. Είναι σπάνιο άλλωστε, το δάκρυ ενός άνδρα.
Νο 5. Τα Σαγόνια του Καρχαρία (Jaws) (1975)
Σκηνοθέτης: Steven Spielberg
Αα, μεγάλη ταινία. Η επιρροή της ταινίας εξακολουθεί να... δαγκώνει. Ο συνδυασμός των ουρλιαχτών με τους καλά-δουλεμένους χαρακτήρες δημιουργούν ένα δράμα που έχει απήχηση σε κοινό και κριτικούς.
Νο 6. Τα Καλά Παιδιά (GoodFellas) (1990)
Σκηνοθέτης: Martin Scorcese
Εκεί που o Νονός κυκλοφορεί στους σκοτεινούς διαδρόμους του μαφιόζικου μάνατζμεντ, τα Καλά Παιδιά τριγυρνάνε μέσα στο αίμα και τα πριονίδια.
Νο 7. Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now) (1979)
Σκηνοθέτης: Francis Ford Coppola
Από τις λίγες ταινίες που έχουν κερδίσει τόσους επαίνους. Το πώς γυρίστηκε η ταινία είναι τόσο γνωστό όσο και η ίδια η ταινία. Ο Μπράντο και ο Κόπολα είναι σίγουρα από τα δυναμικότερα δίδυμα του κινηματογράφου.
Νο 8. Τραγουδώντας στη Βροχή (Singin' In The Rain) (1952)
Σκηνοθέτης: Stanley Donen και Gene Kelly
Ορθά, το πιο υψηλόβαθμο μιούζικαλ του Χόλυγουντ, είναι ένα μιούζικαλ για το Χόλυγουντ! Με έναν θαυμάσιο αυτό-σαρκασμό.
Νο 9. Pulp Fiction (1994)
Σκηνοθέτης: Quentin Tarantino
Ενσωματώνει με τέλειο τρόπο τη φρεσκάδα του απόλυτου μηδέν που συναντά κανείς στον ανεξάρτητο κινηματογράφο. Ο QT δεν έχει ακόμη ξεπεράσει την υπερβολική απήχηση αυτής της ταινίας του.
Νο 10. Fight Club (1999)
Σκηνοθέτης: David Fincher
Θα μπορούσε να αποδοθεί και σε ανησυχία πριν την αλλαγή της χιλιετίας. Ωστόσο, το βλοσυρά ειρωνικό έπος του Fincher γύρω από τον ανάρμοστο ανδρισμό δεν δείχνει σημάδια εξασθένησης.
Νο 11. Οργισμένο Είδωλο (Raging Bull) (1980)
Σκηνοθέτης: Martin Scorsese
Μελανιασμένος, πανέμορφος και μοναδικός στην εμφάνιση του ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, καθώς βυθίζεται ψυχή τε και σώματι στο ρόλο. Και δεν μιλάμε μόνο για τη σωματική διάπλαση: κοιτάξτε βαθιά μέσα στα μάτια και πείτε μας ειλικρινά αν αυτός που βλέπετε είναι άλλος από τον… Τζέικ ΛαΜότα!
Νο 12. Το Διαμέρισμα (The Apartment) (1960)
Σκηνοθέτης: Billy Wilder
Αποτελεί ιδιομορφία της λίστας το ότι αυτή η μαύρη κωμωδία πήρε περισσότερους βαθμούς από την φανταχτερή, ψηφισμένη ως ή καλύτερη κωμωδία όλων των εποχών «Μερικοί το προτιμούν καυτό». Δεν υπάρχει λόγος να αντιλογήσουμε ως προς το ποια είναι η καλύτερη, καθώς και οι δύο αποτελούν must στην κινηματογραφική ιστορία. Ωστόσο, το Διαμέρισμα έχει ανεβάσει το κύρος του. Επιφανειακά, η ιστορία περιλαμβάνει το αγόρι που γνωρίζει το αδιάφορο κορίτσι. Ωστόσο, ο Γουάιλντερ, που έφυγε από το Βερολίνο όταν οι Ναζί ανέβηκαν στην εξουσία, δείχνει μια πιο σκληρή εικόνα της πραγματικότητας. Ο υποχόνδριος Μπάξτερ, που τον υποδύεται ο κορυφαίος Τζακ Λέμον, είναι ένας ψυχρός επαγγελματίας καριερίστας. Το αντικείμενο της συμπάθειας του, η Σίρλεϊ ΜακΛέιν, είναι το κορίτσι του ασανσέρ που έχει σχέση με τον διευθυντή. Η περιπλάνηση τους στο μονοπάτι του ρομαντισμού ταλαντεύεται ανάμεσα στις έννοιες της πορνείας (επιχειρησιακή και πραγματική) μέχρι και την αυτοκτονία. Συμπαθητική ταινία; Δεν είναι. Ωστόσο, κατά κάποιο τρόπο, διατηρεί την αισιοδοξία της για τις ευκαιρίες της ζωής.
Νο 13. Chinatown (1974)
Σκηνοθέτης: Roman Polanski
Μοχθηρό, περίπλοκο φιλμ-νουάρ με μια πικρή, δολοφονική τροπή. Κατά κάποιο τρόπο, η ταινία είναι προϊόν σκηνοθετικής σχολής της δεκαετίας του '70, αλλά ταυτόχρονα εμφανίζει διαχρονικά στοιχεία, δίνοντας την αίσθηση ότι ανήκει στην ελίτ του είδους.
Νο 14. Κάποτε στη Δύση (Once Upon A Time In The West) (1968)
Σκηνοθέτης: Sergio Leone
Το καλύτερο γουέστερν όλων των εποχών. Και την αξίζει τη θέση του, επανατοποθετώντας τα Σπαγγέτι του Λεόνε στην υπεροχή της παλαιάς σχολής των Γουέστερν.
Νο 15. Σκοτεινός Ιππότης (The Dark Knight) (2007)
Σκηνοθέτης: Christopher Nolan
Η ηθοποιία του Ledger είναι μνημειώδης. Η καλύτερη ταινία από βιβλίο κόμικς; Ίσως. Οπωσδήποτε, όμως, η πιο πολυσυζητημένη...
Νο 16. 2001: Η Οδύσσεια του Διαστήματος (2001: A Space Odyssey) (1968)
Σκηνοθέτης: Stanley Kubrick
Καταπληκτική, αποχαυνωτική: ταινία επιστημονικής αναζήτησης, τόσο έξυπνη όσο νεωτερική. Η συνεργασία του Arthur C. Clarke με τον Stanley Kubrick αποδίδει ένα ατέρμονο έπος αμφισβήτησης. Επιπλέον, ταινία σταθμός για τα ειδικά εφέ.
Νο 17. Taxi Driver (1976)
Σκηνοθέτης: Martin Scorcese
Το ρόλο έπαιξε... όχι, μάλλον τον έζησε ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Ο Travis Bickle παραμένει ένας τρομαχτικός, αναγνωρίσιμος αουτσάιντερ ήρωας στη γλοιώδη και αρρωστημένη Νέα Υόρκη.
Νο 18. Καζαμπλάνκα (Casablanca) (1942)
Σκηνοθέτης: Michael Curtiz
Οι μεσοπολεμικές ερωτοτροπίες του Μπόγκαρτ και της Μπέργκμαν ανέδειξαν την Καζαμπλάνκα ως το πιο αγαπημένο έργο του Χόλυγουντ. Σε αυτό συντέλεσε φυσικά και το υπέροχα κυνικό χιούμορ του Claude Rains.
Νο 19. Ο Νονός ΙΙ (The Godfather Part II) (1974)
Σκηνοθέτης: Francis Ford Coppola
Ακόμα και οι ταινίες μεγάλων εισπράξεων είχαν ποιότητα τη δεκαετία του '70. Ο Κόπολα επέστρεψε δισταχτικά, ωστόσο παρέδωσε μια καταδικαστική ταινία, στην οποία ο μαφιόζος Πατσίνο κερδίζει τον κόσμο, χάνοντας την ψυχή του.
Νο 20. Blade Runner (1982)
Σκηνοθέτης: Ridley Scott
Πνιγμένο στις λάμπες φθορίου και την ατελείωτη βροχή, η ταινία του Σκοτ αποτελεί μια αξιοπρόσεχτη προσωπική ματιά στα υπαρξιακά ερωτήματα του τί μας κάνει να είμαστε άνθρωποι/ανθρώπινοι. Άραγε, μπορούμε να σταματήσουμε να διαφωνούμε για το αν ο Ντέκαρντ είναι αντίγραφο ή όχι;
Empire
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου