Όταν ο χρόνος φαίνεται να τρελαίνεται

Ο χρόνος είναι ο εγγυητής της συνέχειας, αλλά κάποιες φορές δεν είναι και τόσο φερέγγυος7

Στην ταινία ‘Star Trek: Generations’ οι κυβερνήτες Kirk και Picard ενώνουν τις δυνάμεις τους για να πολεμήσουν τον Δρ. Soran, έναν μανιακό που θεωρούσε το χρόνο ως εχθρό του. Ο Picard ωστόσο, έβλεπε τον χρόνο σαν έναν σύντροφο που μας συνοδεύει στο ταξίδι της ζωής μας. Μέσα από τις εμπειρίες της ζωής αντιμετωπίζουμε τον χρόνο και με τους δύο τρόπους: είτε ως εχθρό όταν έχουμε καθυστερήσει σε κάτι ή όταν βιαζόμαστε για να συμβεί ένα γεγονός, αλλά στην καθημερινότητά μας γνωρίζουμε ότι είναι ένας φίλος στον οποίο μπορούμε να βασιστούμε. Κάθε στιγμή ακολουθεί την άλλη, κάθε αιτία ένα αποτέλεσμα, εικοσιτέσσερις ώρες την ημέρα.

Κάποιες φορές όμως, ο χρόνος φαίνεται ότι τρελαίνεται, άλλοτε δίνοντας την εντύπωση ότι κινείται με απίστευτη ταχύτητα και άλλοτε ότι περνάει πάρα πολύ αργά. Είναι ο χρόνος ο ίδιος που συμπεριφέρεται με τον τρόπο αυτό; Ας εξετάσουμε μερικές ιστορίες από ανθρώπους που υποψιάζονται πως το πέρασμα του χρόνου (ή το πέρασμα της ζωής τους μέσα από τον χρόνο) παρουσίασε μυστηριώδη λάθη.

Ο χρόνος πέρασε πολύ αργά

Ο Don και η γυναίκα του αναφέρουν ένα περιστατικό όπου φαίνεται πως ο χρόνος επιμηκύνθηκε, όταν βρισκόντουσαν στην έρημο της Νεβάδα το 1997. Ταξίδευαν με το μικρό αυτοκινητάκι τους Geo Metro προς το Laughlin, από το Σαν Ντιέγκο στη Νεβάδα. "Πήραμε τον δρόμο για να γυρίσουμε στο Laughlin μέσα από την έρημο," διηγείται ο Don. "Κατά το σούρουπο, το παρμπρίζ μας είχε γεμίσει με έντομα κι έτσι σταματήσαμε στο μοναδικό βενζινάδικο που υπήρχε στη διασταύρωση Vidal για να καθαρίσουμε το τζάμι."

Καθώς μπήκαν στον περίβολο του βενζινάδικου, ο Don πρόσεξε στις αντλίες έναν ταλαιπωρημένο τύπο που κοίταζε έντονα αυτόν και τη γυναίκα του. Είχε λαδωμένα μαλλιά, ένα μπλουζάκι ντίσκο και ένα δερμάτινο γιλέκο και οδηγούσε ένα Toronado της δεκαετίας του '70. Ο Don καθάρισε γρήγορα τα παράθυρα και επέστρεψε στο αυτοκίνητό του. Ο τύπος με τα λαδωμένα μαλλιά εξακολουθούσε να τους κοιτάζει.

Το σκοτάδι πλησίαζε με γοργό ρυθμό καθώς ο Don επέστρεφε από τη διασταύρωση Vidal στον δρόμο που περνούσε μέσα από την έρημο, ελπίζοντας να μην τους ακολουθεί ο περίεργος τύπος. Αλλά τους ακολουθούσε. "Αμέσως, μου δημιουργήθηκε μια άσχημη αίσθηση," αφηγείται ο Don, "γνωρίζοντας πως στην μοναχική έρημο βρίσκονται ληστές που επιτίθενται σε τουρίστες, σκουντάνε τα αυτοκίνητά τους με το δικό τους και μετά τους ληστεύουν καθώς εκείνοι σταματάνε στην άκρη για να ισιώσουν τον προφυλακτήρα τους".

Ο Don γνώριζε πως το Geo Metro που οδηγούσε δεν μπορούσε να παραβγεί με το παλιό αλλά δυνατό αμάξι του αγνώστου, αλλά παρολαυτά προσπάθησε να τρέξει πιο γρήγορα. Ακόμα κι όταν κατάφερε να φτάσει την ταχύτητα των 80 μιλίων την ώρα (περίπου 125 χιλιόμετρα την ώρα), ο άγνωστος συνέχιζε να βρίσκεται πίσω του. Ο Don και η γυναίκα του άρχισαν να νιώθουν τρομοκρατημένοι. "Είπα στη γυναίκα μου να βγάλει το όπλο από το σακίδιο όπου το είχαμε και το οποίο παίρνουμε μαζί για προστασία όταν ταξιδεύουμε."

Και τότε, συνέβη κάτι πραγματικά περίεργο. "Ένα κλάσμα δευτερολέπτου αργότερα, χωρίς να υπάρχει κάποια στροφή που να διακλαδώνει το δρόμο, βρεθήκαμε ξαφνικά μόνοι στην ερημική οδό," θυμάται ο Don. "Δεν υπήρχε ο τύπος με τα λαδωμένα μαλλιά, δεν υπήρχε κανένας απολύτως εκτός από την κίνηση που επρόκειτο να συναντήσουμε μετά από πολλά μίλια. Μετά από μερικά λεπτά αφήναμε τον δρόμο αυτό για να μπούμε στον μεγαλύτερο εθνικό δρόμο. Αλλά ήταν επτά το απόγευμα όταν αφήσαμε τη διασταύρωση που βρισκόταν το βενζινάδικο για να μπούμε στον ερημικό δρόμο και η διασταύρωση με τον μεγαλύτερο κεντρικό εθνικό δρόμο απέχει 55 μίλια προς το βορά. Η ώρα ήταν μόνο 19:20. Με κάποιον τρόπο φαίνεται πως διανύσαμε τα πενήντα πέντε μίλια (λίγο περισσότερο από 88 χιλιόμετρα) μέσα σε είκοσι λεπτά! Κανένα Geo Metro δεν μπορεί να πετάξει με αυτόν τον τρόπο. Θα έπρεπε να τρέχαμε με τουλάχιστον 130 μίλια την ώρα (πάνω από 200 χιλιόμετρα την ώρα) ή και περισσότερο επάνω σε έναν δρόμο δύο λωρίδων που κυκλώνει με στροφές μερικά βουνά. Το άλλο περίεργο πράγμα που συνέβη ήταν ότι νιώσαμε μια παράξενη αίσθηση σα να επιπλέουμε, τη στιγμή που το άλλο αυτοκίνητο εξαφανίστηκε." 

Ο χρόνος πέρασε πολύ γρήγορα

Δύο χρόνια αργότερα, τον Αύγουστο του 1999, η Kim και ο σύζυγός της είχαν επίσης μια περίεργη εμπειρία κοντά στο Laughlin της Νεβάδα. Σε αντίθεση με την προηγούμενη μαρτυρία, το δικό τους ταξίδι διήρκεσε πολύ περισσότερο από όσο θα έπρεπε. "Ακολουθούσα στον σύζυγό μου καθώς επιστρέφαμε σπίτι μας από το Las Vegas στο Kingman που βρίσκεται κοντά στο Laughlin", αφηγείται η Kim. "Εκείνος οδηγούσε τη Harley του και εγώ τον ακολουθούσα με το αυτοκίνητό μου. Είχαμε κάνει αυτό το ταξίδι πολλές φορές στο παρελθόν και ξέραμε ακριβώς πόσος χρόνος χρειαζόταν για να φτάσουμε στο σπίτι μας από το φράγμα του Hoover, δηλαδή μιάμιση ώρα."

Η αλλόκοτη εμπειρία ξεκίνησε με την αντίληψη που είχαν για τον καιρό. "Ο άντρας μου ορκίζεται πως έβρεχε σε μια απόσταση από εκεί που βρισκόμασταν και πως οι αστραπές ήταν τόσο κοντά που μπορούσε σχεδόν να νιώσει τον ηλεκτρισμό," λέει η Kim. "Εγώ ορκίζομαι πως η ατμόσφαιρα ήταν στεγνή σαν ξερό ξύλο. Επίσης, δυσκολευόμουν να τον ακολουθήσω καθώς η ταχύτητά του ήταν πολύ μεγάλη όταν περνούσε από τις στροφές. Μπορούσα να τον βλέπω σε απόσταση και ξαφνικά εμφανίστηκαν πολλά αμάξια μπροστά από μένα και πίσω από αυτόν. Σκέφτηκα πως αυτό ήταν περίεργο γιατί στην μια πλευρά του δρόμου υπήρχε ένα ψηλό βουνό και στην άλλη ένας απότομος γκρεμός. Δεν υπήρχε κάποιο σημείο απ' όπου θα μπορούσαν να έχουν έρθει όλα αυτά τα αυτοκίνητα. Τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο αλλόκοτα, όταν καθώς σκέφτηκα πως ήταν παράξενη η εμφάνιση των αυτοκινήτων, εκείνα είχαν ήδη εξαφανιστεί".

"Φαινόταν σαν το ταξίδι να διαρκούσε πάρα πολύ και είχα αρχίσει να κουράζομαι αρκετά. Όταν φτάσαμε στο σπίτι σκέφτηκα πως ήταν πραγματικά πολύ αργά, το ίδιο σκέφτηκε και ο σύζυγός μου. Κοιτάξαμε το ρολόι και ανακαλύψαμε ότι το ταξίδι της μιάμιση ώρας είχε διαρκέσει περισσότερο από τέσσερις ώρες! Φοβόμαστε για το τι συνέβη σε μας κατά τη διάρκεια του χαμένου αυτού χρόνου." 

Χαμένος χρόνος και ένας σπασμένος συμπλέκτης

Ο John και η γυναίκα του φαίνεται πως είχαν επίσης την εμπειρία της απώλειας ενός σημαντικά μεγάλου χρονικού διαστήματος και το αυτοκίνητό τους είχε υποστεί επίσης φυσικές επιδράσεις από το συμβάν. "Ήταν περίπου δέκα το πρωί όταν εγώ και η γυναίκα μου αναχωρήσαμε από το σπίτι μας με το τζιπ μας για να κατευθυνθούμε στο τοπικό εμπορικό κέντρο," αναφέρει ο John. Αυτή ήταν μια εξόρμηση που είχαμε κάνει εκατοντάδες φορές στο παρελθόν. Ολόκληρη η υπόθεση θα διαρκούσε περίπου τρεις ώρες και θα επιστρέφαμε σπίτι μας γύρω στη μία το μεσημέρι. Η διαδρομή μέχρι το εμπορικό κέντρο διαρκεί περίπου δέκα λεπτά."

Ο John πάρκαρε στη συνηθισμένη περιοχή και μαζί με τη γυναίκα του μπήκαν στο εμπορικό κέντρο για να ψωνίσουν. "Καθώς φεύγαμε από το εμπορικό κέντρο, κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και νιώσαμε και οι δυο πως κάτι δεν πήγαινε καλά," διηγείται ο John. "Καταρχήν, για κάποιον άγνωστο λόγο βρήκα πως είχα παρκάρει το αυτοκίνητο σε ένα σημείο του πάρκινγκ όπου δεν το συνηθίζω και όπου δεν έχω αφήσει ποτέ πριν εκεί το αυτοκίνητο. Μετά, όταν μπήκαμε στο αυτοκίνητο δεν μπορούσε να ξεκινήσει. Τελικά, όταν κατάφερε να ξεκινήσει, ο συμπλέκτης δεν κούμπωνε, σα να ήταν χαλαρός ή σα να είχε σπάσει. Προσέξαμε ότι ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει. Κοίταξα το ρολόι μου και πρόσεξα πως είχε σταματήσει. Κοίταξα την ένδειξη του ρολογιού στο καντράν του αυτοκινήτου και διάβασα 17:30!

"Τόσο εγώ όσο και η γυναίκα μου δεν μπορούμε να καταλάβουμε με ποιον τρόπο χάσαμε περίπου πέντε ώρες από τη ζωή μας. Δεν κάναμε κάτι το ασυνήθιστο ή κάτι που ήταν έξω από τη ρουτίνα. Και δεν μπορώ να καταλάβω πως ένα ολοκαίνουργιο αμάξι καταλήγει με σπασμένο συμπλέκτη την ώρα που βρίσκεται σταματημένο σε ένα πάρκινγκ."